Το μεταδραματικό θέατρο είναι το θέατρο μετά το δράμα: Δεν αναπαριστά ένα δραματικό κείμενο, όπως συμβαίνει στο θέατρο που κληροδότησε η ευρωπαϊκή παράδοση, αλλά αναπτύσσεται στη βάση μιας επιτελεστικής αισθητικής, σύμφωνα με την οποία το κάθε στοιχείο της παράστασης (παρουσία των ηθοποιών, κείμενο, σκηνικά, κοστούμια, ήχος, μουσική, βίντεο κτλ.) διατηρεί την αυτονομία του και έχει ισάξια θέση με τα άλλα. Ταυτόχρονα, το θέατρο αυτό αποδίδει μεγάλη σημασία στην ενεργή αντίληψη του θεατή και αναπτύσσει νέες στρατηγικές επικοινωνίας μεταξύ σκηνής και πλατείας.

Η πρωτοπόρα μελέτη του Γερμανού θεατρολόγου Χανς-Τις Λέμαν (1944-2022) πρωτοκυκλοφόρησε το 1999 στη Γερμανία, έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και έχει γίνει σημείο αναφοράς στον διεθνή διάλογο για το σύγχρονο θέατρο. Το βιβλίο εστιάζει στις νέες μορφές θεάτρου που αναπτύχθηκαν από το τέλος της δεκαετίας του ’60 ως το τέλος της δεκαετίας του ’90 και προσφέρει κλειδιά για την ανάλυση και την κατανόησή τους εξετάζοντας τις σχέσεις τους με το παλαιότερο θέατρο, με τα κινήματα της ιστορικής πρωτοπορίας και με άλλες μορφές τέχνης, καθώς και τη λειτουργία τους μέσα στο σύγχρονο πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον που διαμορφώνεται από τις νέες τεχνολογίες και τα μίντια.

Ο Λέμαν αναφέρεται σε ένα πλήθος παραστάσεων από θεατρικούς δημιουργούς όπως λ.χ. ο Ρόμπερτ Ουίλσον, ο Κλάους-Μίχαελ Γκρύμπερ, ο Ταντέους Κάντορ, ο Γιαν Φαμπρ, η Societas Raffaello Sanzio, οι Needcompany και οι Wooster Group, ενώ ταυτόχρονα συνομιλεί με μια πληθώρα στοχαστών και φιλοσόφων, από τον Αριστοτέλη και τον Χέγκελ ως τον Αντόρνο, τον Ντελέζ και τον Μπαρτ. Συνδυάζει έτσι με μοναδικό τρόπο την ιστορική επισκόπηση, τον διάλογο με τη ζωντανή τέχνη και τον θεωρητικό στοχασμό.

Ένα συναρπαστικό έργο αναφοράς για τους ανθρώπους του θεάτρου, τους θεωρητικούς του θεάτρου και της τέχνης και για όλους όσοι αναζητούν έναν οδηγό πλεύσης στο σύγχρονο θεατρικό τοπίο.