Υπάρχουν αγάπες που καίνε. Πολύ!
Αλλες που γλιστρούν απ’ τα δάχτυλα σαν νερό.
Και κάποιες που μένουν μέσα μας - όχι για να συνεχίσουν, αλλά για να μας αλλάξουν.
Υπάρχουν σιωπές που μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις, βλέμματα που συναντιούνται αργά, κι αγγίγματα που δεν διεκδικούν, μόνο θυμίζουν πως είμαστε ακόμα εδώ.
Είναι εκείνες οι μέρες που περνούν φαινομενικά αδιάφορες, κι όμως, κουβαλούν το αόρατο βάρος μιας μεταμόρφωσης.
Τα πρωινά με το φως που δεν βιάζεται, τα απογεύματα που γεμίζουν με μικρές ανάσες.
Δεν πρόκειται για έναν έρωτα.
Ούτε για μια απώλεια.
Πρόκειται για τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο πριν και στο μετά.
Για το μονοπάτι που διαλέγει κάποιος, όταν όλα έχουν τελειώσει - κι όμως κάτι μέσα του λέει να συνεχίσει.

Είναι η ιστορία της ελπίδας που δεν φωνάζει, της αγάπης που δεν υπόσχεται,της ζωής που ξαναρχίζει εκεί που δεν την περιμένεις.
Κι αν καμιά φορά σε ρωτήσουν πού κατοικεί η ευτυχία, ίσως δείξεις μια σκιά στο περβάζι, μια ανάσα στο ημίφως, ένα χαμόγελο που δεν χρειάστηκε ποτέ να σχηματιστεί.