«Αμάν, βρε μαμά! Είπαμε να σβήσεις τις μνήμες που σε πονάνε, αλλά εσύ κοντεύεις να ξεχάσεις κι εμένα».

Μια κόρη. Μια αληθινή ιστορία. Μια μάνα που χάνεται στο θολό τοπίο της άνοιας. Και πίσω τους μια γενιά γυναικών που κουβάλησε στην πλάτη της τη φτώχεια, την ορφάνια, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Και συνέχισε. Που αντιστάθηκε. Που στάθηκε όρθια.
Η άνοια δεν είναι απλώς μια ασθένεια. Είναι και μια μεταφορά. Είναι εκείνα που ξεχνιούνται σκόπιμα ή βίαια: Οι θυσίες, οι ρίζες, η αλήθεια των «αόρατων» γυναικών. Αυτό το βιβλίο ξετυλίγει με κοφτερή τρυφερότητα μια αληθινή ιστορία που ξεκινά σε ένα ψαροχώρι της Αργολίδας και καταλήγει στην καρδιά της Αθήνας, με ενδιάμεσους σταθμούς τον σεισμό της Αμοργού, την κατακραυγή αλλά και τη βαθιά αδελφική αγάπη, την αξιοπρέπεια και τη μνήμη.

Μια καθηλωτική αφήγηση. Ένα γράμμα στη μάνα που ξεχνά. Και μια υπόσχεση ότι τίποτα δε θα ξεχαστεί. Η άνοια δεν είναι το τέλος της μνήμης. Είναι η αρχή της αφήγησης. Για όσα δεν ειπώθηκαν. Για όσα αξίζουν να σωθούν.