Ο άμετρος πλούτος για τον Αριστοτέλη δεν είναι μόνο η απαρχή της κοινωνικής διάλυσης, αφού, μοιραία, θα επιφέρει και την άμετρη φτώχεια καθιστώντας το ταξικό χάσμα χαοτικό, αλλά και η πηγή της ανηθικότητας, καθώς θα μετατρέψει το χρήμα σε αυτοσκοπό και θα δημιουργήσει την άμετρη δύναμη, που, εν τέλει, θα υπονομεύσει το νόμο.

Με άλλα λόγια, η εφαρμογή του νόμου, η επικράτηση του άξιου και τα λογικά επιβεβλημένα όρια στον πλούτο και τη φτώχεια σε συνδυασμό με την ενίσχυση της μεσαίας τάξης είναι τα θεμελιώδη στοιχεία που θα καθορίσουν την ισότητα, αφού ως ισότητα δεν νοείται τίποτε άλλο από την αντίληψη της συνύπαρξης πάνω σε υγιείς κι όχι αθέμιτα ανταγωνιστικές βάσεις. Το αδιαφιλονίκητο κύρος της δικαιοσύνης, που δεν είναι δεδομένο αλλά κερδίζεται εμπράκτως καθημερινά, είναι η εγγύηση της συλλογικότητας, που θα αμβλύνει τις ταξικές διαμάχες.

Η ακύρωση της δικαιοσύνης, οι εκτός κάθε ορίου ταξικές ανισότητες, η διάλυση της μεσαίας τάξης και η ανάδειξη του αδίστακτου που παριστάνει τον άξιο, είναι η κατοχύρωση της βαρβαρότητας ως (δήθεν) κοινωνική οργάνωση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι μάλλον γελοίο να μιλάμε για συλλογικότητα.