Μετά από πολλά χρόνια, ο Γιάννης επισκέπτεται το άγονο και άνυδρο νησάκι, όπου πρωτοδιορίστηκε και παρατηρεί τις αλλαγές που έχουν γίνει και γίνονται ακόμη. Είναι η εποχή κατά την οποία πρόσφυγες κατακλύζουν τα νησιά μας. Θυμάται πόσο δυσάρεστη για τη ζωή του και τα σχέδιά του τού φάνηκε αυτή η μετάθεση. Όμως, με το που αντίκρυσε το ανάγλυφο της Υετούσας, με τα γυμνά της βράχια, τα λίγα διάσπαρτα καχεκτικά δεντράκια, τους κολπίσκους με τα καταγάλανα νερά, τους γλάρους μαζί με τις καλικατσούδες επάνω στα βράχια και τα κατσίκια που βόσκαν ξένοιαστα, ένιωσε να γίνεται μέσα του μία ανατροπή. Ακόμη περισσότερο ενθουσιάστηκε ο Γιάννης όταν ήρθε το βράδυ στο νησί με το δροσερό αεράκι και τον έναστρο ουρανό, όπου το φως των αστεριών δε διακοπτόταν πουθενά από τεχνητά φώτα.

Η ομορφιά του τόπου συνδυασμένη με την ευγένεια, την απλότητα και την αγάπη των λίγων κατοίκων του νησιού έκαναν τον Γιάννη να αρνηθεί να φύγει από το νησί όταν, λίγες μέρες αργότερα, του δόθηκε η δυνατότητα. Έμεινε στο άγονο και άνυδρο νησάκι, πλησίασε και αγάπησε τους κατοίκους του, λάτρεψε τον τρόπο ζωής και τις συνήθειές τους και ζυμώθηκε μαζί τους.

Έμαθε πολλά από τη ζωή των νησιωτών και από τους ξένους ανθρώπους που συνάντησε στο νησί, πλάτυνε και βάθυνε το πνεύμα του, ώστε να θεωρεί πως η «δυσμενής» τότε μετάθεσή του, ήταν μια πολύ καλά «κρυμμένη ευλογία».