Μέσα από τις σελίδες του Αλκιβιάζοντας, αναδύεται η σαγήνη και η τραγικότητα μιας εποχής που γέννησε τον Λόγο, την Τέχνη, την Πολιτική και τον Aνθρωπο όπως τον ξέρουμε.

Ο Αλκιβιάδης δεν είναι απλώς μια ιστορική μορφή? είναι μια εκθαμβωτική ακτίνα της αρχαίας Ελλάδας, ένα πλάσμα σχεδόν μυθικό, που συνδύαζε τη χάρη του Απόλλωνα με την τόλμη του Οδυσσέα. Στρατηγός και Ολυμπιονίκης, εραστής της σοφίας και των συμποσίων, αιώνιος έφηβος με θεϊκή όψη που μαγνήτιζε το βλέμμα και το πάθος.

Τον λάτρεψαν και τον καταράστηκαν? τον διεκδίκησαν Αθήνα, Σπάρτη και Περσία. Ήταν η επιτομή του υπεράνθρωπου, εκείνου που δεν χωρά στα καλούπια των εποχών. Η δύναμή του γεννούσε θαυμασμό και τρόμο, η φιλοδοξία του δεν είχε φραγμούς, και οι απολαύσεις του δεν γνώριζαν μέτρο.

Η ζωή του μοιάζει με την Ελλάδα την ίδια - μεθυστική, φωτεινή, αντιφατική. Μεγαλοσύνη και πτώση, λόγος και ύβρις, κάλλος και μοναξιά.

Μέσα από μια στοχαστική μυθοπλασία, φωτίζεται και η βαθιά, ανθρώπινη σχέση του με τον Σωκράτη - τον φιλόσοφο που δεν δίδαξε, μα σημάδεψε ψυχές. Οι διάλογοι τους, αληθινοί ή φανταστικοί, φέρνουν στην επιφάνεια τη σύγκρουση ανάμεσα στον στοχασμό και τη δράση, ανάμεσα στο Είναι και το Φαίνεσθαι.

Ο Αλκιβιάδης, το προικισμένο τέκνο της Αθήνας -όμορφος, πλούσιος, ευφυής και χαρισματικός- καταλήγει μακριά από την πατρίδα, προδομένος και προδότης, αγαπημένος και μισητός, ένας ήρωας κατακερματισμένος από την ίδια του τη λάμψη.

Ένα μυθιστόρημα για τη δόξα, την πτώση και τη διαχρονική τραγωδία του να είσαι άνθρωπος.