ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΠΟΥ ΥΦΑΙΝΕΙΣ
ΞΕΦΤΙΣΜΕΝΟ ΠΡΩΙΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΣΟΥ

Φερνάντο, δεν είναι σωστό έτσι να με κατηγορείς!
Και μη νομίζεις πως διαφέρουμε και τόσο.
Περπατάς τη νύχτα στην κοιμισμένη πόλη,
νύχτα κι εγώ υφαίνω, σκηνές από μάχες που δεν γνώρισα.

Ανήκουμε σ’ εκείνους που μένουν στα μετόπισθεν,
συζητώντας ό,τι οι Αλλοι πραγματοποιούν.
Ό,τι μας έχει απομείνει για τις ώρες της σιωπής
είναι η νοσταλγία για μια θάλασσα που επιτρέπει.

Οι χλωμές αντιρρήσεις δεν συγκινούν κανέναν.
Γράφεις με τη βεβαιότητα της αναγνώρισης,
υφαίνω με την ελπίδα της επιστροφής. Ας είναι.
Δουλειά να γίνεται και να μη μας διακόψει κανείς.