Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ-ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1944-1991

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, παραφράζοντας μια φράση του Jacques Derrida, ότι η αλβανική γλώσσα υπήρξε προνομιακός μάρτυρας ενός μη αναγώγιμου ολοκληρωτισμού που αφάνισε χιλιάδες υπάρξεις και οδήγησε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες υπάρξεις σε μια ηθική, συναισθηματική και σωματική εκμηδένιση. Πολλοί από τους αυτόπτες μάρτυρες αυτής της εκμηδένισης θεώρησαν ότι διά της γραφής θα περιέσωζαν τις οδυνηρές μνήμες του προσωπικού αλλά και του συλλογικού κατατρεγμού.

Η παρούσα μελέτη ερευνά όψεις της πολυσημίας των λογοτεχνικών μαρτυριών που προέρχονται από διωκόμενους συγγραφείς στο δικτατορικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα και του διαδόχου του, Ραμίζ Αλία, κατά την περίοδο 1944 -1991 Το βιβλίο ερευνά διεξοδικά την ειδολογική ανάδυση του όρου «λογοτεχνία των διωκομένων» της Κομμουνιστικής Αλβανίας, σημείο αναφοράς της οποίας αποτελούν οι αντίστοιχες σοβιετικές μυθοπλαστικές και μη μυθοπλαστικές αφηγήσεις των κατάδικων στα σταλινικά γκουλάγκ. Η ερευνητική πορεία που ακολουθείται θέτει στο κέντρο των θεματικών της προθέσεων τη φύση και το βάθος της διαλεκτικής ανάμεσα στην ευρωπαϊκή στρατοπεδική λογοτεχνία και τις αντίστοιχες λογοτεχνικές μαρτυρίες όσων διώχθηκαν από το χοτζικό καθεστώς, καθώς επίσης την περιπέτεια της Γραφής υπό συνθήκες έσχατης καταπίεσης.