ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Και να που φτάσαμε στο πέμπτο μου βιβλίο. Και ως φαίνεται το ταξίδι αυτό που είναι παράλληλο με το μαγικό μου ταξίδι στο χώρο της δημοσιογραφίας συνεχίζεται. Και μπορεί να μεγαλώνω όμως η προσήλωση και η αγάπη για το γράψιμο είναι το ίδιο δυνατή, μην σας πω ακόμη δυνατότερη όσο περνάει ο χρόνος. Ελπίζω να με αξιώσει ο Θεός και να συνεχίσω να μοιράζομαι μαζί σας όλα όσα σκέφτομαι με την ελπίδα ότι μπορεί, έστω και λίγο, να σας αγγίξουν. Ονειρεύομαι και σχεδιάζω τα επόμενα μυθιστορήματα που ετοιμάζω όμως νιώθω πως αυτά μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμη.

Προτεραιότητά μου είναι να αποτίσω φόρο τιμής σε ανθρώπους που για εμένα αποτέλεσαν κομβικά σημεία στη ζωή μου και κυρίως στον τρόπο αντίληψης πραγμάτων, καταστάσεων, της ίδιας της ζωής. Είναι άνθρωποι που συνάντησα δημοσιογραφικά, στην τηλεόραση και θέλησα να τους συναντήσω ξανά μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. ’νθρωποι που δεν μας ένωνε αρχικά τίποτα, όμως μετά μας ένωσε η ίδια η ζωή. Ανθρωποι που βίωσαν τον πιο φρικτό εφιάλτη. Την απώλεια και μάλιστα τη βίαιη απώλεια των δικών τους ανθρώπων.

Για αυτούς μας μιλούν στις σελίδες του βιβλίου που έχετε στα χέρια σας. Πόσο άβολο μπορεί να είναι αυτό. Μην το συζητάτε. Μεγαλώνοντας και αποκτώντας μεγαλύτερη εμπειρία στη διαχείριση τέτοιων δύσκολων θεμάτων πρέπει να σας πω ότι αντί να μου γίνεται ευκολότερο, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που έπιασαν “πάτο”, σε επίπεδο συναισθηματικό, με ασφάλεια θα σας εξομολογηθώ ότι χάνεις τα λόγια σου, χάνεις τον μπούσουλα σου. Γιατί συνειδητοποιείς ότι θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση τους. Τους κοιτάς στα μάτια και ψάχνεις να βρεις απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την απώλεια. Για εμένα οι άνθρωποι αυτοί είναι έμπνευση ζωής. Είναι μάθημα ζωής. Είναι η ίδια η ζωή. Θέλω να τους “ακούσετε” μέσα από τις γραμμές αυτές που αποτυπώνουν όσα δεν μπόρεσε να καταγράψει κανένας φακός κάμερας. Είναι η αλήθεια της ψυχής τους. Και κάπου βαθιά μέσα τους προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Γιατί ακόμη και στην πιο σκοτεινή σοφίτα θα υπάρχει πάντα φως...