"Και γιατί θα ΄πρεπε να με απασχολεί η Λουΐζα και μάλιστα εδώ, στην άκρη του κόσμου;" σκέφτηκε μόλις την είδε προσπαθώντας να απαντήσει με μιαν ερώτηση στο ξαφνικό πετάρισμα στο στήθος του. Ήταν με μιαν άλλη, συνομήλική της, ξεπερασμένες ελαφρώς εμφανισιακά και οι δύο, με φαρδιά γυαλιά και παντελόνια και ημιδιαφανείς πουκαμίσες πάνω απ΄ το μαγιό, και καθιστές μιλάγανε με τον όρθιο Τάκη που τον ξέρανε από παλιά και που τώρα είχε ομπρέλες στην παραλία. Μάλιστα. Κοίταξε αυτός αλλού, παρακάτω, σε κάμποσα "αλλού", στο βιβλίο που κράταγε, στις ξαπλώστρες όπου νιαούριζε ένα μικρό, στη θάλασσα που έδειχνε κρύα, ούτε που ήξερε πού κοίταξε, κοίταξε πέρα ας πούμε. Ρούφηξε μια μικρή γουλιά καφέ, τις άκουγε που μιλάγανε μεταξύ τους, ενόσω ο Τάκης κατέβρεχε την άμμο να μη σηκώνεται και μπαίνει στα ποτά, στα μάτια, στα σάντουιτς, μιλώντας ταυτόχρονα με έναν Θωμά απ΄ τα παλιά που από τότε είχε μανία να ξύνεται αδιάκοπα.