...Μπήκε στον οντά του, όταν άρχισε ήδη να γέρνει ο ήλιος. Πήρε απ’ το κρεμαστό φανάρι, που δεν το έβλεπε ποτέ το φως της μέρας, τη χορτόπιτα της Αβραμπικίνας, έφαγε μοναχά δυο μπουκιές, ήπιε μερικές γουλιές νερό, άναψε το λαδολύχναρο και ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Πολλές από τις συγκλονιστικές περιπέτειες της ζωής του είχαν γίνει σκόνη στο μυαλό του, το μόνο που παρέμεινε έντονο ήταν το αγαπημένο του νησί, στο οποίο έφτασε πολλά χρόνια πριν με μια παλιόβαρκα, μαζί με τη γυναίκα του, τον Κατάκαλο και τους γονείς του. Σκεφτόταν πως κανένας από τους επιβαίνοντες δεν υπήρχε πια. Εκτός από τον σπόρο του γιου του, τον Αντώνη. Σιγά-σιγά τον πήρε ο ύπνος. Ένα μεγάλο περιπετειώδες όνειρο όλη του η ζωή, που τώρα θα έδινε τη σκυτάλη στο ταξίδι της αιωνιότητας. Η πορεία του ήλιου παρέκαμψε ήδη τον πελώριο Πύργο. Οι λιγοστές αχτίδες που έμπαιναν στο δωμάτιο απ’ το μικρό παράθυρο φώτισαν το κατάλευκο πρόσωπο του Μανώλη. Ήταν η ώρα που συνήθως ανέβαινε πάνω η Αβραμπικίνα, για να του ανεβάσει νερό και να δει τι κάνει. Τη δυνατή της κραυγή δε σταμάτησε ούτε ο όγκος του γρανιτένιου Πύργου. Αντίθετα, έγινε αντίλαλος που πέρασε πάνω απ’ τα σπίτια του χωριού κι έφτασε μακριά στον κάμπο. Πολύ θα ήθελε ν’ ακουστεί πέρα απ’ τη θάλασσα, μέχρι τη Σκόπελο, για να φτάσει το μαντάτο στ’ αυτιά του Αντώνη της. «Ο Μανώλης έφυγε, συγχωριανοί. Ο Μανώλης Κλάρας έφυγε απροσκύνητος!».