Αμοργός, το νησί που μιλάει στην ψυχή, το νησί που σε αγκαλιάζει με τη γαλήνη του και σε κάνει να νιώθεις πως ανήκεις εκεί, στην αιωνιότητα του ήλιου και των ανέμων. Στους άγριους βράχους του, κάτω από τον ασύγκριτο γαλάζιο ουρανό, η καρδιά μου βρίσκει την ησυχία που αναζητά. Κάθε στιγμή εκεί μοιάζει με ποιητική εξομολόγηση στη φύση. Η θάλασσα, αδιάκοπη και δυνατή, αγκαλιάζει τις ακτές του, και οι άνεμοι που την ακολουθούν φέρνουν μια ανατριχίλα στην ψυχή μου, σαν μυστικό από το παρελθόν που ψιθυρίζεται μέσα από τις σκιές του χρόνου.

Αμοργός, το νησί που έγινε κομμάτι του είναι μου, που έγινε ανάσα μου, που έγινε αίμα στις φλέβες μου. Στη σιωπή των χειμώνων, όταν οι άνθρωποι φεύγουν και μένει μόνο το θρόισμα των φύλλων και ο αχός της θάλασσας, σε βρίσκω και πάλι, πιο ζωντανή από ποτέ.