Στ’ ανοιχτά της νήσου Ανεμόεσσας διακρίνω καθαρά από ψηλά και μέσα από τον προϊστορικό οικισμό της Πολιόχνης τρία μικρά σκαριά με γκρίζα ιστία σε συγκλίνουσες πορείες. Το ένα έρχεται από βορειοδυτικά, το άλλο από δυτικά και το τρίτο από νοτιοδυτικά. Μετά τη σύγκλιση ακολουθούν και τα τρία κοινή πορεία προς ανατολάς. Υψώνω και ανεμίζω το λευκό πουκάμισό μου. Σε λίγο τα τρία σκαριά ανακόπτουν την πορεία τους και τα κύματα τα κλωθογυρίζουν σαν σβούρα. Μόνο ο συριγμός του ανέμου ακούγεται. Καμιά άλλη ανταπόκριση, ούτε από ’δώ ούτε από κει. Θέλω να πετάξω, να τα φτάσω. Δεν μπορούν να μένουν έτσι μεσοπέλαγα. Αλλά νιώθω τα πόδια μου καθηλωμένα μέσα στα ερείπια του οικισμού και τα χέρια μου βαριά κι ασήκωτα πλέον. Καθείς στον τόπο του βολεύεται κι αν είναι μένει, σκέφτομαι. Την ίδια σκέψη κάνουν και από την άλλη μεριά και ξανασαλπάρουν, με το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω τους. Σε λίγο το ένα αποκλίνει προς νότο. Φθάνει στις εκβολές του Μαίανδρου και χάνεται στους μαιάνδρους του, καρφί για τ’ Αϊδίνι. Τα άλλα δύο συνεχίζουν τον πλου τους δίπλα-δίπλα, ώσπου χάνονται κι αυτά στα Δαρδανέλια. Κοντά είναι η Ραιδεστός και πολύ πιο μακριά η Τραπεζούντα.