Στο κείμενο αυτό ο Γερμανός κοινωνιολόγος Andreas Reckwitz επιχειρεί να συστηματοποιήσει τις διάσπαρτες στη σύγχρονη κοινωνική θεωρία συμβολές σε μια προοπτική της θεωρίας των κοινωνικών πρακτικών (Theory of Social Practices). Αναδεικνύοντας τις δυστοκίες της ωφελιμιστικής θεωρίας και της θεωρίας της ορθολογικής επιλογής (homo economicus) και της παρσονικής και ντυρκεμιανής κοινωνιολογικής παράδοσης (homo sociologicus) όσον αφορά την εξήγηση της ανθρώπινης δράσης, ο Reckwitz αναδεικνύει τη συμβολή των πολιτισμικών θεωριών στην κατανόηση της δράσης μέσω της προσφυγής στις συλλογικές συμβολικές δομές γνώσης και νοήματος.

Ενώ η θεωρία της πρακτικής συγκαταλέγεται και αυτή στο φάσμα των πολιτισμικών θεωριών, εν τούτοις διαφέρει κρίσιμα από τις άλλες περισσότερο "νοοκρατικές" πολιτισμικές θεωρίες (κουλτουραλιστική νοησιαρχία, κειμενισμός, διυποκειμενισμός). Οι διαφορές τους έχουν να κάνουν με το πώς εννοιολογούν διαφορετικά το κοινωνικό, το σώμα, τον νου, τα πράγματα, τη γνώση, τον λόγο, το δρων υποκείμενο και τη δομή / διαδικασία. Για τη θεωρία των κοινωνικών πρακτικών όλα αυτά εδράζονται στις καθημερινές κοινωνικές πρακτικές. Και η ανάδειξη του ρουτινοποιημένου, του μη συνειδητού, του σιωπηρού χαρακτήρα των καθημερινών μας κοινωνικών πρακτικών είναι κρίσιμη για την κατανόηση της δράσης και των τρόπων κοινωνικής αναπαραγωγής ή / και κρίσης και αλλαγής.

Μια πρακτική, όπως την ορίζει ο Reckwitz, "είναι ένας ρουτινοποιημένος τρόπος με τον οποίο τα σώματα κινούνται, τα αντικείμενα χρησιμοποιούνται, τα υποκείμενα αντιμετωπίζονται, τα πράγματα περιγράφονται, και ο κόσμος κατανοείται".

Η υιοθέτηση μιας τέτοιας επιστημολογικής προοπτικής μπορεί να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στην ηθική μας προοπτική όσον αφορά τις σχέσεις με τον εαυτό (το σώμα, τα συναισθήματα, τα κίνητρα), τους άλλους, τα πράγματα και τη φύση. Όπως και μπορεί να ενημερώσει σημαντικά την εμπειρική κοινωνικο-πολιτισμική ανάλυση...