Αντικείμενο του βιβλίου αποτελεί η προσπάθεια των προσωρινών Κυβερνήσεων της Ελλάδας να εξασφαλίσουν πόρους από τα ενδότερα του επαναστατημένου έθνους για την αντιμετώπιση των πολεμικών δαπανών. Η χρονική περίοδος που εξετάζεται εκτείνεται από την αρχή της Επανάστασης (1821) μέχρι και το 1830 (Πρωτόκολλο τηςΑνεξαρτησίας).

Οι ενδογενείς πηγές οικονομικής ενίσχυσης του Αγώνα συνίστανται στις εκούσιες εισφορές εύπορων Ελλήνων πατριωτών και στα λιγοστά χρήματα που συλλέχθηκαν στο Κοινό Ταμείο από τους κατά τόπους εράνους και από την εκποίηση των ιερών σκευών των Μοναστηριών και των Εκκλησιών. Το ατελές φορολογικό σύστημα και τα εσωτερικά δάνεια, μέσω ομολογιών, αποδείχθηκαν ατελέσφορα μέτρα λόγω της γενικότερης οικονομικής ένδειας. Τα έσοδα από τα λάφυρα και τις λείες του πολέμου υπήρξαν ένα ανεξέλεγκτο και μη υπολογίσιμο έσοδο για τη Διοίκηση.

Από τη μελέτη των πηγών αυτής της ιστορικής περιόδου διαπιστώνουμε ότι τα έσοδα των πρώτων επαναστατικών χρόνων, από το εσωτερικό του έθνους, ήταν μεμονωμένα και ανεπαρκή για την πάγια κάλυψη των πολεμικών και λοιπών εξόδων του.