Είναι μια πόλη-φάντασμα, αυτό το μέρος που με στοιχειώνει, αυτό το μέρος που με δημιούργησε.
Μου είναι ξεκάθαρο ότι ποτέ δε θα ξεπεράσω το Τριπλ Φολς, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ούτε και θα ζήσω κάτι πιο έντονο από το διάστημα που πέρασα εκεί.
Μπορώ ακόμα να τους νιώσω όλους, τα αγόρια μου του καλοκαιριού.
Όλοι μας φταίμε για ό,τι έγινε - όλοι μας εκτίουμε τις ποινές μας. Ήμασταν απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, πιστεύαμε πως τα νιάτα μάς έκαναν άτρωτους, μας απάλλασσαν από τις αμαρτίες μας. Κι αυτό μας κόστισε.
Έπαψα να προσποιούμαι πως δεν άφησα ένα μέρος του εαυτού μου στους λόφους και στις πεδιάδες, στη θάλασσα των δέντρων που κρατάει τα μυστικά μου.
Είναι ο λόγος που γύρισα. Για να συμφιλιωθώ με το πεπρωμένο μου.
Δεν μπορώ να θρηνήσω αρκετά ώστε να θεραπευτώ όσο είμαι εδώ. Θα παραμείνω άρρωστη. Αυτή θα είναι η κατάρα μου.
Αλλά είναι καιρός να ομολογήσω, στον εαυτό μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ότι εμπόδισα την ευκαιρία μου για μια φυσιολογική και υγιή σχέση εξαιτίας της φύσης μου και εξαιτίας των αντρών που με διαμόρφωσαν.
Αυτή τη στιγμή θέλω απλώς να συμφιλιωθώ με το ποια είμαι, ανεξάρτητα από το ποιο τέλος θα έχω.
Επειδή δεν μπορώ πια να ζω σ’ ένα ψέμα.