«Όμως η γιορτή έφτασε στο τέλος της. Φύγε ευγνωμονώντας και με σεμνότητα. Παραχώρησε σε άλλους τη θέση σου. Πρέπει να γεννηθούν κι άλλοι, όπως ακριβώς γεννήθηκες κι εσύ, και αφού γεννηθούν, πρέπει να αποκτήσουν ένα κομμάτι γης και σπίτια και όλα τα αναγκαία για να μπορέσουν να ζήσουν. Τι θα γινόταν αν όσοι ήρθαν πρώτοι δεν έφευγαν; Γιατί είσαι άπληστος; Γιατί είσαι ανικανοποίητος; Γιατί επιβαρύνεις τον κόσμο μας;
-Εντάξει, αλλά θέλω να έχω μαζί μου τα παιδάκια και τη γυναίκα μου.
-Γιατί, σε σένα ανήκουν; Όχι σε εκείνον που τους έδωσε σε σένα; Σε κείνον που έπλασε και σένα; Δεν είναι αναπόφευκτο να αποχωριστείς κάτι που δεν σου ανήκει; Να το παραχωρήσεις στον ανώτερο;
-Γιατί με έφερε στον κόσμο υπό αυτούς τους όρους;
-Αν δεν σου αρέσει, φύγε! Δεν έχει ανάγκη θεατές μεμψίμοιρους. Θέλει αυτούς που γιορτάζουν μαζί του, χορεύουν, χειροκροτούν με θέρμη, συμπορεύονται με το θέλημά του και ψάλλουν τους ύμνους της ιερής γιορτής».

Στο σημερινό κόσμο όπου η ελευθερία συχνά συγχέεται με την κατανάλωση, τις απεριόριστες επιλογές και την κοινωνική ανέλιξη, ο Επίκτητος έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η ελευθερία ξεκινά όταν παύουμε να είμαστε δούλοι των επιθυμιών και των φόβων μας. Το έργο αποτελεί ουσιαστικά ένα κάλεσμα του αναγνώστη για αυτογνωσία και πνευματική απελευθέρωση από τα δεσμά της εγωπάθειας.