Αν ήμουν ποιήτρια

Αν ήμουν ποιήτρια, θα έγραφα ένα βιβλίο με αόρατο μελάνι,
ανεξίτηλο αόρατο μελάνι,
όχι σε χαρτί μα σε μετάξι.
Μετάξι κεντημένο σε αργαλειό.
Οι λέξεις θα ακουμπούσαν επάνω του ανάλαφρα,
αβίαστα,
τρυφερά,
σαν χάδι μάνας στο νεογέννητο μωρό της.
Αν ήμουν ποιήτρια, θα έγραφα μια ιστορία αθόρυβη
με νότες δυνατές
όχι σε πεντάγραμμο, μα σε ηλεκτροφόρα καλώδια επάνω θα άφηνα
τις λέξεις μου.
Με ρεύμα δυνατό θα τα τροφοδοτούσα,
τέτοιο που η ιστορία θα αποκτούσε ζωή,
ανάσα,
χτύπο.
Σαν εκείνο τον πρώτο χτύπο που μας επιστρέφει στη ζωή
μετά από βέβαιο θάνατο.
Αν ήμουν ποιήτρια, θα έγραφα ένα βιβλίο με χρώματα άχρωμα
στη μέση μιας πλατείας πλημμυρισμένης από αεικίνητους
άγνωστους, βιαστικούς,
τυχαίους περαστικούς.
Θα ακουμπούσα τις πολύχρωμες ιστορίες μου σε ένα διάφανο καμβά,
τέτοιο που οι λέξεις θα έσβηναν κάθε σκοτάδι από τα μάτια τους
και θα γέμιζαν τη ζωή τους χρώματα.
Αν ήμουν ποιήτρια, θα έγραφα ένα βιβλίο με λέξεις που περίσσεψαν,
που κρύφτηκαν βαθιά μέσα μας,
λέξεις που θα χανόντουσαν στη λήθη,
όχι γιατί κανείς μας ποτέ δεν τις αναζήτησε,
μα γιατί κάποιοι ποτέ τους δεν τις ξεστόμισαν.