Κωνσταντινούπολη, 6 Σεπτεμβρίου 1955. Ο Στέφανος Βλαστός κοιτάζει τον κόσμο που ανεβοκατεβαίνει τη Μεγάλη Οδό του Πέραν. Σκέφτεται πως σε λίγο θα τη διασχίσει μια τελευταία φορά. Δεν υπάρχει Θεός που να μπορεί να συγχωρήσει τα αμαρτήματά του... Είχε πάρει την απόφασή του... Η Βιολέτα Μοδινού με δυσκολία συγκρατεί τα δάκρυά της. Κανένα γράμμα από εκείνον. Βλέπει τον ήλιο να κοκκινίζει πίσω απ’ τους μιναρέδες. Πρέπει να επιστρέψει αμέσως στο Τζιχανγκίρι. Η γιαγιά... Ο Ντιντιέ Μορέλ ακούει τα βαπόρια να σφυρίζουν στον Βόσπορο. Ανάκατες σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό του. Τίποτα πια δεν έχει ενδιαφέρον, οι ιστορίες του εξαντλήθηκαν... Η Αιμιλία Αμπατζόγλου παρακολουθεί τα παιδιά της που παίζουν με τον πατέρα Χριστόφορο, ενώ ο άντρας της μένει σιωπηλός. Ακόμη δεν ξέρει ότι η μονότονη ζωή της στα Ταταύλα σε λίγο θα ανατραπεί... Πρόσωπα μελαγχολικά και ευάλωτα στο τραγούδι των Σειρήνων, τα οποία έχασαν χρόνια κυνηγώντας μια ευτυχία που ποτέ δεν ήρθε.

Ένα μυθιστόρημα με φόντο τις ζωηρές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, όπου Ρωμιοί, Τούρκοι, Λεβαντίνοι, Αρμένιοι και Εβραίοι συμβιώνουν σε μια εύθραυστη αρμονία. Οι ήχοι της πόλης, οι φωνές από τα γιαλί, οι καμπάνες των ναών, το «Αλλάχ ου ακμπάρ» του μουεζίνη, τα κρωξίματα των γλάρων… Τίποτα δεν προμηνύει αυτό που θα συμβεί σε λίγες ώρες. Τη νύχτα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955 όλα άλλαξαν. Τα Σεπτεμβριανά -μια προσχεδιασμένη καταστροφή, μια δεύτερη «άλωση», που οδήγησε στις απελάσεις του 1964- σάρωσαν τα πάντα. Πώς ξαναχτίζεις μια ζωή, όταν το μόνο που σου επέτρεψαν να πάρεις φεύγοντας ήταν «είκοσι δολάρια και είκοσι κιλά»;