Το παρόν, σύντομο (συνειδητή και σκόπιμη, αν και αρκετά δύσκολη η προσπάθεια να κρατηθεί σε όσο το δυνατόν με κρότερη έκταση) εγχειρίδιο μπορεί να νοηθεί ως ένα δακίμιο, ένας προβληματισμός-στοχασμός πάνω σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα της εκπαίδευσης, μπορεί, ωστόσο, να προσεγγιστεί και ως ένα (εναλλακτικό) εκπαιδευτικό «βοήθημα» που πηγάζει από μία εσωτερική ανάγκη και ένα αίσθημα χρέους. Έχοντας υπηρετήσει ως φιλόλογος, ως καθηγητής, εικοσιπέντε χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, έχοντας προσφέρει ό,τι μου επέτρεπαν και «επέβαλλαν» οι δυνάμεις, οι γνώσεις και, πρωτίστως, η αγάπη για τα νέα παιδιά σε εκατοντάδες μαθητές, αλλά και έχοντας συγγράψει δεκάδες εκπαιδευτικά βοηθήματα, αισθάνομαι ότι αυτές οι λίγες σελίδες αποτελούν -όπως το νιώθω- τη σημαντικότερη κατάθεσή μου στον χώρο που με ζήλο υπηρετώ.

Το βιβλίο είναι καρπός ενός προβληματισμού, μίας απογοήτευσης θλίψης, ακόμη και οργής για τη μορφή, το περιεχόμενο, τον τρόπο διδασκαλίας, εξέτασης, τη γενικότερη φιλοσοφία που χαρακτηρίζει το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας (άλλοτε Έκθεσης Ιδεών) τα τελευταία χρόνια. Η μετατροπή ενός από τα εν δυνάμει αξιολογότερα αντικείμενα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί πεδίο ανάπτυξης της σκέψης και διάπλασης του στοχαστικού ανθρώπου, έχει μετατραπεί σε έναν θάνατο της σκέψης, σε ένα αντικείμενο που, όπως πλέον προσεγγίζεται, ευτελίζει τον καθηγητή, τον μαθητή και αυτό καθαυτό το αντικείμενο της σπουδής. Αποτελεί, επομένως, το εγχειρίδιο αυτό τον καρπό μιας ανάγκης μιας πολύ μεγάλης προσδοκίας και του αισθήματος ενός χρέους, μιας βαριάς ευθύνης απέναντι, κυρίως, στους νέους και τις νέες μας το οποίο καταθέτω προς κρίση.