Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί συνοπτική παρουσίαση του συγγράμματος του Παύλου Καρολίδη «Περί της εθνικής καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης» [Αθήνα, 1909 (...)], όπως αυτό παρουσιάζεται στην επίτομη έκδοση «Επίτομος Ιστορία της καταγωγής των Αραβοφώνων Ορθοδόξων Χριστιανών της Συρίας και Παλαιστίνης ερανισθείσα εκ της Ιστορίας του Παύλου Καρολίδου προς χρήσιν του λαού» Ιεροσόλυμα, 1911), το οποίο αποδίδεται εδώ στην σύγχρονη δημοτική.
Όπως διαφαίνεται από την μελέτη:
Οι Ορθόδοξοι Αραβόφωνοι, οι Ορθόδοξοι της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Μεσοποταμίας είναι απόγονοι των Ελλήνων αποίκων που αποίκισαν τις χώρες αυτές των εξελληνισμένων Εγχώριων Σύρων και των εποίκων αραβικών φυλών.
Ο Ελληνισμός στις χώρες αυτές υπήρξε κέντρο μεγάλης εκπολιτιστικής, πνευματικής, γλωσσικής και γραμματολογικής κίνησης, αρχικά αρχαίας ελληνικής και στην συνέχεια χριστιανικής.
Δίπλα σε αυτόν τον Ελληνικό πληθυσμό, που στην πλειονότητά του κατοικούσε στις πόλεις, διατηρήθηκε και κάποιος Αραμαικός αγροτικος πληθυσμός, ο οποίος υπέκυψε στην επίδραση του Ελληνισμού. Υπό την επίδραση αυτή ανέπτυξε κάποια γραμματεία, και ύστερα από το σχίσμα προέκυψαν δύο εθνότητες: η χαλδαική και η συριακή.
Οι Έλληνες Ορθόδοξοι μετά την αραβική μωαμεθανική κατάκτηση στον εξωτερικό τους βίο προσέλαβαν την γλώσσα των κατακτητών, ενώ στον εκκλησιαστικό και πνευματικό τους βίο προσέλαβαν την ελληνική. Τα εκκλησιαστικά που χρησιμοποιούνταν στις ιεροτελεστίες μεταφράστηκαν πολύ αργότερα στα αραβικά, με σκοπό να καλυφθούν οι ανάγκες του απλού και αγράμματου λαού.