ΕΞΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΓΙΑ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΟ ΤΟΠΙΟ

Το σκοτάδι φωτιζόταν μέσα στη νύχτα, βαμμένο με κίτρινες και κόκκινες φλόγες, πύρινες γλώσσες τσακισμένες σε πυρρίχιους χορούς, που αναδύονταν από την άβυσσο του τρόμου και σκορπίζονταν σε μαύρους καπνούς. Τι να κρατήσει η μνήμη ενός σχεδόν τετράχρονου παιδιού από την αγριάδα των κραυγών, τον κρότο σπασμένων γυαλιών, τον ήχο βιαστικών βημάτων, τις αλαφιασμένες φωνές στον δρόμο, το σκοτεινό σπίτι με σβησμένα τα φώτα, τη φορτισμένη σιγή της φρίκης.

«Πασάκα μου, βλέπεις, φέτος τα πράγματα ήρθαν ανάποδα. Δεν βοήθησε και το ταξίδι στην Αθήνα. Είναι τόσο δύσκολο να σταθώ στα πόδια μου. Μετά τα Σπασμένα, χάσαμε τα πάντα. Είμαστε κατεστραμμένοι. Πρέπει να φτιάξω από την αρχή όλο το έργο της ζωής μου, που ρημάχτηκε μέσα σε μια νύχτα. Συγχώρα με, δεν με περίσσεψε γρόσι να σε πάρω ένα δωράκι. ... Υποσχέσου πως θα με συγχωρέσεις. Και μην ξεχνάς: ό,τι δικό μου, δικό σου. Θα δεις. Του χρόνου...» ΄Ηταν η δεύτερη φορά μετά την αποτυχημένη μας πτήση στο υψιπόρον άρμα που στα μάτια μου ο πατέρας ανέβαινε τόσο ψηλά πέφτοντας τόσο χαμηλά.

Τα πρόσωπα που αναδύονται εδώ αναζητούν τον χαμένο τόπο που καθόριζε άλλοτε την ταυτότητά τους. Aνθρωποι που υποβάλλονται σε ακούσια εξορία, σπρωγμένοι από ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες που δεν ελέγχουν, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ζήσουν σε ένα επίπλαστο τοπίο, άμοιρο ιστορίας και στερημένο μνήμης, για να διαπιστώσουν πως έχουν τοποθετηθεί σε έναν άτοπο τόπο. Ο ψευδοαρμένης Καμπουριάν, ο αριστοκράτης εμιγκρές Βεγγέρωφ, ο Παλαιστίνιος Χαλίλ, ο φευγαλέος, ακαθόριστος, αλλά μακρόθυμος πατέρας, ο Ουγγροεβραίος πρόσφυγας Μπέλα, η Ιρλανδέζα Μάμα Λη, η Φύλλις από τη Σάντα Λούτσια, ο ιερομόναχος Αρμένης μουσικός Βαρταπέντ Κομητάς, η Σμυρνιά Μαρίκα Ρόζα Ντολορόζα, ο Λευκάδιος Χερν, ο κρυπτοχριστιανός Πατεράκης, ο Εβραίος από την Πράγα Λίμαν, ο ΙΙνδιάνος Μετί Πάτρικ Χώουκς, οι πρόσφυγες Καραμανλήδες από την Καππαδοκία, ο Πάμπος ο Κύπριος και άλλοι τόσοι πασχίζουν να άνακτήσουν την απειλημένη τους ταυτότητα.

Αυτές οι ξεριζωμένες υπάρξεις αρνούνται να καταταγούν σε κοινωνικούς προσδιορισμούς και περιθωριακές ομάδες και επιμένουν να υπάρχουν σαν ελεύθερα πρόσωπα σε μια κοινωνία που έχει ξεχύσει τα ιστορικά της ερείσματα. Θα τους οδηγήσει άραγε στην τελική επανεύρεση και κατάκτηση του δικού τους τόπου η πεισματική τους θέληση να μην υποκύψουν στην απειλή της ανυπαρξίας;