Χρειάστηκαν 67 χρόνια, για να γίνει η επανασύνδεση με την αγαπημένη κούκλα των παιδικών μου χρόνων. Ήμουν 10 χρονών, όταν αποχωρίστηκα την αγαπημένη μου κούκλα, στα άγρια χρόνια της γερμανικής κατοχής. Πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Η κούκλα μου βρέθηκε στα τρένα του θανάτου, αυτά που οδηγούσαν τους Εβραίους όλης της Ευρώπης και της αγαπημένης μου Θεσσαλονίκης, στα στρατόπεδα του θανάτου του ’ουσβιτς. Μαζί με χιλιάδες παιδάκια σαν εμένα, μαζί με τα παιχνίδια αυτών των παιδιών, που δεν γνώριζαν το τρομερό τους μέλλον. Η όμορφη κούκλα μου, που στα μάτια μου έμοιαζε με το παιδάκι μου, όταν φώναζε «μαμά», βρέθηκε μακριά από την αγκαλιά μου και κατέληξε σε μια αποθήκη στο Αουσβιτς. Εγώ, είχα καλύτερη τύχη και από την κούκλα μου και από το 1.000.000 παιδάκια που χάθηκαν στα κρεματόρια του ’ουσβιτς και των άλλων στρατοπέδων θανάτου της ναζιστικής μηχανής. Γιατί εγώ είχα την τύχη να πάρω το τρένο της ζωής. Αυτό το τρένο είχε άλλη κατεύθυνση, προς τον νότο, προς την Ιταλοκρατούμενη Αθήνα, που κάτω από την ιταλική κατοχή, έδινε μια υπόσχεση ελευθερίας για τους Εβραίους. Αυτό, όμως, κράτησε πολύ λίγο, γιατί λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η Αθήνα παραδόθηκε στα χέρια των Γερμανών. Και τότε αναγκαστήκαμε να κρυβόμαστε, όπου μας έδιναν στέγη και κρυψώνα, με κίνδυνο της ζωής τους, καλοί μας συνάνθρωποι.