Οι “Φοβίες επί Σκηνής” είναι μια σειρά σεμιναρίων απευθυνόμενων σε - επαγγελματίες και μη - λάτρεις των παραστατικών τεχνών, με αντικείμενο τον μεταβολισμό σε θεατρική σκέψη των πιο βαθιών/ αρχετυπικών φοβιών.

Δοσμένη σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού και απευθυνόμενη στους ανθρώπους που εκτίθενται στη σκηνή καθημερινά - επαγγελματίες και μη - η συγγραφική επιδίωξη διατυπώνεται ως εξής:

“Το ενδιαφέρον δεν είναι να μας καταλάβουν. Ποτέ δε θα μπορούσε να είναι αυτό το αληθινό ενδιαφέρον, ο πραγματικός στόχος, τότε δεν θα ήταν παρά το άλλοθι για συνειδητά ψέματα ή το πιστοποιητικό της κοινής ηλιθιότητας που προσπαθεί να συστηθεί θεατρικά μεταμφιεσμένη σε ξεχωριστή εξυπνάδα. Ή και τα δύο.

Το βαθύτερο ενδιαφέρον, ο πραγματικός στόχος δεν είναι να μας καταλάβουν. Θέατρο είναι, στα ψέματα κάνουμε επί σκηνής όσα κάνουμε, το αποτύπωμα της γοητείας τους είναι στιγμιαίο, έτσι θα πρέπει να είναι, όσο πρέπει ψεύτικο για να είναι όσο μπορεί αληθινό. Δεν είμαστε δάσκαλοι, δεν υπηρετούμε θέσφατα, δεν κομίζουμε πανίσχυρα μηνύματα και κατηγορηματικούς κανόνες, δεν διεκδικούμε για τα έργα και για τους εαυτούς μας μια θέση περίοπτη, κυρίαρχη, επιτελική, στην εκπαιδευτική ύλη και τους εκπαιδευτές της αντίστοιχα.

Αυτό και μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ελάχιστη έστω δυνατή απεξάρτηση καταρχάς εμάς των ίδιων από την αφόρητη ηλιθιότητα των περιττών ταχυτήτων, από την καταστροφική τεχνική της επιβεβλημένης διανοητικής βιασύνης, το πρώτο φλερτ της ανέραστης διανοητικά φύσης μας με την γοητεία των πολλών ματιών, της δεύτερης, της τρίτης, των όσων περισσότερο γίνεται μέχρι να γίνουν όσες χρειάζεται. Αυτό και μόνο που αληθινά μας ενδιαφέρει είναι οι ερμηνείες να μας οδηγούν εκεί που θέλουμε εμείς, εκεί που τις θέλουμε - απαλλαγμένες ολοκληρωτικά από την ισχυρότερη των ψευδαισθήσεων ψευδαίσθηση του χρόνου – και για τους λόγους που τις θέλουμε. εξαιρετικά αφιερωμένες. Αυτό και μόνο που έχει πραγματικό παραστατικό ενδιαφέρον είναι όλες οι ερμηνείες να αμφισβητούν άφοβα τις προηγούμενές τους και να γεννούν ολοένα και μεγαλύτερη την ανάγκη για τις επόμενές τους, αυτό και μόνο που υπεράνω όλων δε μπορεί παρά να μας ενδιαφέρει είναι η καθολική αμφισβήτηση, ο ένας και ο μόνος τρόπος σκέψης που στη πράξη αρνείται τον φόβο και υπηρετεί παραστατικά την υπόθεση της ελευθερίας.

Αυτό και μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο ένας και ο μόνος πραγματικός λόγος ύπαρξης της παραστατικής (φύσης της) ύπαρξής μας.”