Στο μυαλό μου ο θάνατος ενός παιδιού είναι απλά μαθηματικά. Είναι η πρόσθεση του τέρατος στον άνθρωπο κι έπειτα πολλαπλασιασμός τους με την αηδία, ώσπου ν΄ αφαιρεθούν απ΄ το πάντοτε. Στην ψυχή μου ο θάνατος ενός παιδιού ξεκοιλιάζει το κτήνος που τον προκάλεσε. Κάπου αλλού, λιγότερο ανήσυχος απ΄ τις εξελίξεις κι άσχετος, έγραψα ότι «τα παιδιά είναι η δεύτερη ευκαιρία τ΄ ανθρώπου να φτιάξει κάποιον κόσμο καλύτερο».
Είχα κάνει φρικτό λάθος. Τα παιδιά είναι η ευκαιρία του ανθρώπου και του θεού να υπάρχουν. Δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν άρπαξαν τις ευκαιρίες τους. Υπάρχουμε μόνο για να καταστρέφουμε, για να εξουσιάζουμε, για να προσφέρουμε μπόλικη ασχήμια, για να γκρεμίζουμε και για ν΄ αφήνουμε τον Παλαμά να περιμένει μάταια το Χτίστη. Σώσε το παιδί άνθρωπε! Το γράφεις, το τραγουδάς, το διατυμπανίζεις, αλλά δεν το προσπαθείς. Επειδή δεν το πιστεύεις στο βάθος σου. Επειδή είσαι κούφιος, ελεεινός. Εγώ σκότωσα το Σάσα. Εγώ σκοτώνω κάθε Σάσα. Εσύ.