Έβρεξε πολύ ο Θεός φέτος και αν δεν έβρεχε πολύ δεν θα κατέβαιναν τα ποτάμια, δεν θα ποτίζονταν τα δέντρα, δεν θα φύτρωναν τα λουλούδια, δεν θα γεμίζανε τα πηγάδια, δεν θα πλημμύριζαν οι δρόμοι, δεν θα ξεχείλιζαν τα φρεάτια του μεταλλείου, δεν θα ανέβαιναν πάνω τα νερά, δεν θα κουβαλούσαν σκοινιά, ξύλα και σαπισμένες λαμαρίνες, δεν θα κουβαλούσαν παλιά ρούχα, δεν θα έφερναν στην επιφάνεια τούβλα και μπάζα, δεν θα έσπρωχνε πάνω το νερό πεθαμένες γάτες και σκοτωμένες γυναίκες...

Τον Απρίλιο του 2019, μετά από παρατεταμένες βροχές στην άνυδρη Κύπρο, ανακαλύπτεται το πτώμα μιας εργάτριας από τις Φιλιππίνες. Αρχίζει τότε ένα φρικτό κουβάρι να ξετυλίγεται, που θα οδηγήσει στα επτά θύματα του πρώτου κατά συρροήν δολοφόνου της χώρας, πέντε μετανάστριες και δύο παιδιά. Οι σοροί θα βρεθούν σε διάφορες περιοχές, ανάμεσα στις οποίες και η Κόκκινη Λίμνη, ο κρατήρας του μεταλλείου της Κοκκινοπεζούλας, όπου στο παρελθόν άφησαν την τελευταία τους πνοή δεκάδες μεταλλωρύχοι χτυπημένοι από πνευμονοκονίαση.

Μια γυναίκα, που έχασε νέα τον άντρα της στο φονικό μεταλλείο, αφηγείται σήμερα, με αφορμή τη σταδιακή ανεύρεση των δολοφονημένων γυναικών, τη δική της σκληρή ζωή. Δίπλα της ηχεί η αρχαία φωνή του τόπου, μύθοι και δοξασίες που ξεκινούν από τα ομηρικά έπη και καταλήγουν στην κεφαλή του Τσάτσ¬γουερθ, ό,τι απέμεινε από ένα χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα, που στοιχειώνει τη ζωή και τα όνειρα των ανθρώπων ακόμη και τώρα.

Μια ιστορία ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον: οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες, οι μετανάστες, ο Δράκος του Νερού, ένας τόπος που ανακαλύπτει συνεχώς, ζωντανά και πνιγμένα, μυστικά.