Ο Παύλος σταματάει το διάβασμα.
Έτσι απλά και αμετάκλητα. Ανήμερα των γενεθλίων του, στα εννέα του χρόνια, τη στιγμή που οι γονείς του όλο χαρά του κάνουν -πάλι!-δώρο ένα βιβλίο, εκείνος δηλώνει απερίφραστα ότι δεν θα ξαναδιαβάσει ποτέ στη ζωή του.
Ο λόγος; Σοβαρός! Γιατί κάθε φορά που πιάνει ένα βιβλίο στα χέρια του πρασινίζει σαν αχλάδι. Και δεν είναι καθόλου αστείο! Αυτές οι βαρετές, μαύρες κουκκίδες, οι λέξεις, του προκαλούν μονάχα ναυτία.
Μήπως αυτή η «ασθένεια», όμως, δεν είναι κάτι σπάνιο;
Μήπως μπορεί να χτυπήσει κάθε αναγνώστη ή αναγνώστρια κάποια στιγμή;
Υπάρχει θεραπεία;

Και, βέβαια, υπάρχει! Αρκεί οι άλλοι να σε εμπιστευτούν και να σε αφήσουν να ταξιδέψεις σε άγνωστους πλανήτες, έστω και πετώντας με μία ομπρέλα ή ένα κοπάδι αποδημητικά πουλιά…

Ένα αλληγορικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, για όλους όσους μπόρεσαν κάποτε να ταξιδέψουν μ’ ένα βιβλίο σ’ ένα άστρο ή στην Ανάφη. Αλλά και για όλους όσους μπόρεσαν μ’ ένα βιβλίο να γίνουν κυκλάμινα, τέρατα ή θεοί, λιοντάρια ή σαρανταποδαρούσες...