Θυμάμαι το προσκύνημα όλων των Βαρωσιωτών στο δάσος της Σαλαμίνας κάθε Καθαρή Δευτέρα. Συνεύρεση δοξαστική, σεργιάνισμα, χαμόγελα, εφηβικοί αιώνιοι έρωτες. Ξεκινούσαμε ξιπόλητοι από το δάσος, πηγαίναμε στην ξύλινη αποβάθρα και από εκεί κατά μήκος της παραλίας. Το μάτι ταξίδευε, από τη μια στον ορίζοντα και στην πόλη μας, και από την άλλη στην άμμο την ξανθή που ξέβραζε μικρούς θησαυρούς: κοχύλια, σπασμένα πήλινα ειδώλια πάνω στα οποία φύτρωναν καττούες και κοράλλια, δακανούρες καούρων, χάλκινα νομίσματα, αλογάκια της θάλασσας, αγγεία κομματιασμένα, χερούλια. Και ξαφνικά ο κόσμος μας μεγάλωνε, η νεανική αθωότητά μας ταξίδευε προς άγνωστους, μακρινούς, μαγικούς κόσμους. Φορές, όταν η θάλασσα ήταν φουσκωμένη και τα κύματα έφταναν μέχρι την Καμπανόπετρα, το καταπληκτικό μαρμαροθέτημα με τις πορφύρες εξαφανιζόταν κάτω από τόνους άμμου. Αλλοτε πάλι, όταν η θάλασσα ήταν ήρεμη και απόμακρη, τούτο το περίεργο και παιχνιδιάρικο κατασκεύασμα ξαναερχόταν στο φως• η αρχαία και άγνωστη πολιτεία είχε μια κρυφή γοητεία για όλους.