Περπατώ στα ξερ΄κά τον Αύγουστο και σού φέρνω ψωμί και τυρί, και τα πόδια μου είναι γυμνά, και σε κάθε βήμα η γη σκίζεται σε πλάκες απ΄ τη στέγνα, και φτύνω για να πιούνε οι ακρίδες που διψάνε για νερό, και τα πόδια μου καίγονται, αλλά εγώ συνεχίζω γιατί βλέπω την άκρη του κόσμου στην καλύβα σου και απέξω ένα κόκκινο φυτό που διώχνει τα φίδια και τους εχθρούς αλλά τραβάει εμένα, που θέλω να το κόψω και να το φάω, πεινασμένη από το μακρύ ταξίδι μου μέσα στη μέρα. Κι αν δε χορτάσω θα φάω κι εσένα με το μάλλινο κορμί σου, και από μέσα μου θα λες μια ιστορία για έναν τόπο όπου απ΄ τις βρύσες τρέχει πράσινο, αλλά εγώ θα ξέρω πως είναι ψέματα, γιατί στ΄ αλήθεια υπάρχουν μόνο τα ξερ΄κά, που παίρνουν φωτιά και καίγονται.