Όσα θα σας μεταφέρω έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος: Εμείς, οι απόγονοι ατροφικών φτερών, είμαστε αποκλεισμένοι στο Ποτάμι της Παραδοχής. Η μόνη διέξοδος για τις ασθενικές μας καρδιές, μετά από αλλεπάλληλα αποτυχημένα χειρουργεία, βρίσκεται στην Πόλη Οδύνη. Ο δρόμος προς την Πόλη είναι δύσβατος και επικίνδυνος, μα πρέπει να φτάσουμε εκεί πάση θυσία. Ένας από εμάς δραπέτευσε κρυφά ένα βράδυ. Μέσα σ’ ένα μπουκάλι σφραγισμένο, στο Ποτάμι βρήκαμε το τελευταίο μήνυμά του: «Πρέπει ν’ ανοίξω αυτόν τον λάκκο όπου έχω θάψει την καρδιά μου. Πρέπει να μάθω τι χωράει μες στην αγκαλιά μου. Πόλη Οδύνη, δείξε μου τον δρόμο της καρδιάς. Θέλω να μάθω τον δρόμο της καρδιάς. Έστρωσα μόνη το κρεβάτι μου μια Κυριακή. Έκοψα κόκκινα τριαντάφυλλα απ’ το ποτάμι. Ταξίδεψα ως στην Πόλη παρέα με τ’ ακέφαλα αγάλματα. Εφάμιλλης εξαίσιας ομορφιάς είναι και το δικό μου άψυχο σώμα. Αφήνω κόκκινα τριαντάφυλλα πάνω στον λάκκο όπου έθαψα την καρδιά μου. Κάτι με τραβάει συνεχώς προς τα επάνω. Δεν ξέρω τι, μα θα το ανακαλύψω σύντομα αφήνοντας ελεύθερο το χέρι της θλίψης. Εγώ, νεκροζώντανη, και με ματωμένους ακόμη καρπούς, όσο επώδυνο και να ’ναι θα μπω ολόκληρη μέσα σ’ αυτό το δέντρο που ονομάζεται, Ψυχή».