Μόνον σαν θρυμματίστηκε το δικτατορικό κέλυφος οι άνθρωποι μίλησαν ελεύθερα. Για έναν ικανό, ευθαρσή και περιλάλητο άνθρωπο. ’ριστο σκοπευτή που βούλωνε την κάννη του αντιπάλου. Που και ο Χάρος τον φοβούταν και που χόρευε ακόμα και στο ταψί. Για έναν άνθρωπο θρύλο.

Η ικανότητα, η ανδρεία, η παλικαριά, ο αυθορμητισμός, η υπερηφάνεια, η λεβεντιά, η βροντοφωνία για δικαιοσύνη και ελευθερία και πάνω απ΄ όλα η δέσμευσή του στην προστασία των αδυνάμων ακτημόνων γεωργών, τα προτερήματά του.

Ο λόγος για τον απλό ακτήμονα γεωργό, τον αγροφύλακα από την Κρανιά Βορείου Ηπείρου, Θύμιο Λιώλη. Τον άνθρωπο που έγινε Καπετάνιος, Οπλαρχηγός Πρώτης Τάξεως. Έγινε θρύλος. Ένας ζωντανός θρύλος που τον γνώρισαν φίλοι και εχθροί σε πόλεις, χωριά, περιοχές και κράτη.

Η πίστη και η αγάπη του στον Θεό, η αγάπη μέχρι θυσίας για την Πατρίδα Ελλάδα, η αφοσίωσή του στην ιδιαίτερή του πατρίδα, τη Βόρειο Ήπειρο, φάροι ζωντανοί στη ζωή του.

Τέτοιους άντρες έβγαλε η φυλή μας. Επιφανείς. Περήφανους και αλύγιστους. Που και με κομμένα πόδια δε λύγισαν. Που υπέστησαν της κόλασης τα δεινά από το δικτατορικό καθεστώς για την καταγωγή, τις πράξεις και το είναι τους. Επιχθόνιοι ήρωες που στέφτηκαν με το στεφάνι της δόξας.

Και η φυλή μας είναι γεμάτη με ένδοξες ιστορίες, με ανδραγαθήματα. Γεμάτη ήρωες που αγωνίστηκαν και πολλοί πέσανε ευκλεώς.