Με το Παραμύθι χωρίς όνομα η Πηνελόπη Δέλτα μας καλεί σε αναγνωριστική περιήγηση σε ένα βασίλειο όπου κυριαρχεί η φθορά και η διαφθορά - εκεί όπου ζουν οι «Μοιρολάτρες». Σκοπός της είναι να δείξει την επίπονη συλλογική πορεία από την παρακμή στην ανόρθωση. Πώς δηλαδή με την εμφάνιση του νέου ηγέτη, του βασιλόπουλου, που παίρνει στα χέρια του τα ηνία, τα φτερά του εθνικού οράματος, στη θέση της κακοδαιμονίας θα έρθει, κραταιά, η ευδαιμονία.

Το Παραμύθι χωρίς όνομα, ανάμεσα στον Μύθο και την Ιστορία, στον καιρό του θα συσχετιστεί με τα μείζονα πολιτικά γεγονότα: την ήττα του 1897 και το κίνημα στο Γουδί (1909). Υπήρξε όμως, κοντά σ’ όλα τ’ άλλα, και ένα βιβλίο για παιδιά, στρατευμένο στον δημοτικισμό.

Η μελέτη της Ιωάννας Πετροπούλου επιχειρεί να ερμηνεύσει τα σύμβολα, τις αλληγορίες, τις ποικίλες διακειμενικές αναφορές του έργου. Να αποκρυπτογραφήσει την ιστορική διαστρωμάτωση, τα δομικά στοιχεία της εξιστόρησης. Να αναδείξει τις αδρές πνευματικές καταβολές και τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας εμβολιάζει το έργο της με τα εθνορομαντικά ιδεώδη του Δραγούμη.

Η νέα ανάγνωση παρέχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα άκρως εμπιστευτικά χαρτιά της Δέλτα και του Δραγούμη. Παρακολουθεί την είσοδο της Δέλτα στο βασίλειο του πόνου, ιχνηλατώντας την αργόσυρτη, βασανιστική διαδικασία, μέσα από την οποία μεταβλήθηκε σε συγγραφέα. Βιώνοντας πολλαπλούς εγκλεισμούς και αποκλεισμούς, η συγγραφέας χρησιμοποιεί «αόρατα» λεκτικά σημάδια για να επικοινωνήσει με τον αγαπημένο της Ίωνα. Και δίχως να το δηλώνει, πάνω στην ανιούσα εθνική έξαρση της εποχής, μεταποιεί σε παραμύθι την εξιστόρηση για τον «θάνατο του παλικαριού», του Παύλου Μελά.