Όσο πιο βαθιά προχωρούσε και απομακρυνόταν από τον ποταμό, τόσο το δάσος γινόταν πιο πυκνό και τα δέντρα ψηλότερα, με τεράστιους κορμούς. Οι αχτίδες του ήλιου περνούσαν μέσα από τα καταπράσινα φύλλα των θεόρατων δέντρων και γέμιζαν το μέρος με σμαραγδένιο φως.
Κάποια στιγμή ο πρίγκιπας Αντίνοος βρέθηκε σ’ ένα ρυάκι και έσκυψε να πιει νερό. Τότε άκουσε ένα δυνατό τίναγμα φτερών και μετά κάτι να προσγειώνεται στο έδαφος.
Γύρισε το βλέμμα του και είδε… δύο μυθικά όντα της Ίριδας. Δύο λευκούς Πήγασους! Ήταν μεγαλύτεροι και πιο επιβλητικοί από τα συνηθισμένα άλογα, με μεγάλα φτερά που έμοιαζαν με αυτά υπερμεγέθους αετού.
Έμεινε να τους κοιτάζει εντυπωσιασμένος, όταν σε μια στιγμή απλώθηκε παντού τριγύρω ένα μαγικό τραγούδι...