Κατά τα μυθολογούμενα, ο Θησέας, ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, υπέπεσε στη νεαρή ηλικία του στο αμάρτημα της λήθης. Λησμόνησε ν΄ αντικαταστήσει τα μαύρα πανιά και να τοποθετήσει τ΄ άσπρα στα κατάρτια του καραβιού της επιστροφής του από την Κρήτη. Αποτέλεσμα εκείνης της λησμονιάς ήταν η αυτοκτονία του πατέρα του, του Αιγέα, που καταγράφεται ως το πρώτο θύμα της λήθης. Ο Σοφοκλής, με την τραγωδία "Οιδίπους επί Κολωνώ", αφηγείται για έναν άλλο δυστυχισμένο γονιό, τον Οιδίποδα, ο οποίος έγινε "ικέτης" στο "έρεισμ΄ Αθηνών", στον ιερό τόπο των Ευμενιδών, οι οποίες ήταν "Γης τε και Σκότους κόραι".

Με την παροχή ασύλου από τον Θησέα στον Οιδίποδα, "ως εάν ήταν ο πρόγονός του", εισήχθη στην πόλη του ως αρχή και αξία η "ευσπλαχνία" και με τον τρόπο αυτό επήλθε η λύτρωση ρα το πρότερο ατόπημά του. Η Αθήνα κατέστη η πόλη όπου η εξουσία ασκήθηκε υπό την επικράτεια της αλληλεγγύης και τούτο έπρεπε να διατηρηθεί στη μνήμη εσαεί. Η κάθαρση, έτσι, θα έχει νόημα και διάρκεια μόνο εάν η Πολιτεία δεν λησμονεί να μεριμνά για την απάλειψη της ανθρώπινης οδύνης.