Η συλλογή διηγημάτων «Ανώνυμοι περαστικοί» επιχειρεί να θίξει πολλές παραμέτρους της ανθρώπινης ύπαρξης, σε σχέση πάντα με το ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που αυτή βιώνει. Πότε νοσταλγική και συγκινησιακή, επιστρέφει στο παρελθόν αναζητώντας πρόσωπα, αισθήσεις, στιγμές, τόπους και καταστάσεις, που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των ηρώων, και πότε άκρως ρεαλιστική βαδίζει σε ένα “σήμερα” που μαστίζεται από παθογένειες, οικονομική δυσπραγία, ανισότητες και απόγνωση. Ενώ έξυπνα η πένα του συγγραφέα βάζει τους πρωταγωνιστές των ιστοριών του να αφηγηθούν οι ίδιοι τα όσα βίωσαν.

Διαπραγμάτευση της απώλειας, γηρατειά, ηθικά διλήμματα, εργασία στο εξωτερικό, προσφυγικό, οικονομική κρίση, διαχείριση της εξουσίας, ενδοοικογενειακή βία, παρωχημένες πατριαρχικές αντιλήψεις, ναρκωτικά, άνθρωποι του περιθωρίου και της παρακμής. Είναι ορισμένα μόνο από τα επίκαιρα ζητήματα που πραγματεύεται ο συγγραφέας, με έναν ιδιαίτερο και περίτεχνο λογοτεχνικό λόγο. Καταφέρνοντας έτσι να αποτυπώσει στον αναγνώστη, σχεδόν οπτικοποιώντας την πληροφορία, έντονες σκηνές ανθρώπων της καθημερινότητας. Κι εκεί που νομίζεις πως κατάφερες να αποκρυσταλλώσεις τη γνώμη σου για τον τρόπο γραφής του Γιάννη Χριστοφορίδη έρχεται το Δυστοπικό διήγημα «Τα κλαδιά» να σου δείξει ότι πράγματι η συγγραφική του δεινότητα δεν έχει ορατά όρια.

Αν και αυτή είναι η πρώτη του επίσημη εκδοτική απόπειρα, η ωριμότητα του λόγου, η διαχείριση των εννοιών και ο τρόπος καταγραφής των όσων συμβαίνουν γύρω μας, φανερώνουν μια χρόνια εσωτερική διεργασία αλλά και μια ικανή συλλογή βιωμάτων τέτοια που να τον οδηγεί σε μια πνευματική καταστάλαξη. Αξίζει λοιπόν της προσοχής μας.