Η εμφάνιση των Οθωμανών στα τέλη του 13ου αιώνα δημιούργησε νέα δεδομένα στο βυζαντινό κράτος και απαιτούσε τη χάραξη μιας γενικότερης αμυντικής στρατηγικής. Σε σύντομο χρόνο οι αρχικοί επιδρομείς προχώρησαν σε μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή και, αφού μεγέθυναν ακόμη περισσότερο τον στρατό τους εξαιτίας των επιτυχιών τους, επιδόθηκαν και στη συστηματική κατάκτηση σημαντικών βυζαντινών πόλεων. Όταν μάλιστα συντελέστηκε η οθωμανική επέκταση και στη βαλκανική χερσόνησο κατά το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, η Κωνσταντινούπολη έμοιαζε αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο ευρισκόμενη σε οθωμανικό κλοιό. Οι προσπάθειες κατάκτησής της ήταν πλέον θέμα χρόνου.

Στη μελέτη εξετάζονται συγκριτικά οι κύριες επιθετικές πρωτοβουλίες των Οθωμανών εναντίον της βυζαντινής πρωτεύουσας, ώστε να καταδειχθούν οι καθοριστικοί παράγοντες που οδήγησαν στο αποτέλεσμα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης τον Μάιο του 1453. Παρουσιάζεται ειδικότερα η προώθηση των Οθωμανών στην περιοχή της Μικράς Ασίας και η τακτική που ακολούθησαν στο πεδίο της μάχης, είτε απέναντι σε βυζαντινές στρατιωτικές μονάδες είτε απέναντι στα τείχη οχυρωμένης πόλης• καταγράφονται τα αριθμητικά δεδομένα των εμπλεκόμενων μερών, τα διαθέσιμα στρατιωτικά μέσα και παράλληλα αναλύεται η πολεμική τακτική που κατά περίπτωση ακολουθήθηκε από πολιορκητές και πολιορκημένους• καταδεικνύονται οι συνέπειες του πολέμου που ως κοινωνικό φαινόμενο συνάμα είχε άμεση επίδραση όχι μόνο στους υπερασπιστές, αλλά και στον άμαχο πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, εξαιτίας της έλλειψης τροφίμων, της ολιγανθρωπίας και του φόβου κατάκτησης από τον αλλόθρησκο εχθρό.