Σε ένα συνεδριακό αμφιθέατρο στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, εννέα μέλη της εγχώριας πνευματικής ελίτ συναντώνται για να συζητήσουν το περίπλοκο Ιρανικό Ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα, όμως, το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και οδηγείται σε μια σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής.

«Τι μένει λοιπόν στους ανθρώπους όταν συνειδητοποιούν τη “φυλακή της ανθρωπινότητας”; Τι μένει στους ανθρώπους όταν έχουν δοκιμάσει τον πόλεμο; Την καταστολή; Τη βία; Την καταπάτηση του συνανθρώπου και των δικαιωμάτων του; Την επώδυνη αποτυχία όλων αυτών;» αναφέρει ο σκηνοθέτης της παράστασης. Περνώντας από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο αναζητά τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, συνδέοντας το «πολιτικό» με το «προσωπικό» και εμμένοντας στο δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει η έλλειψη επικοινωνίας και η απουσία αγάπης.