Κι όμως είχα μία ανάγκη λαιμητόμο
να θρέψω την ψυχή μου με ψίχουλα.
Έστω...
Από αυτά το πέφτουν από του νου το τραπέζι
σαν γέρνει τις νύχτες,
αποκαμωμένος από ταξίδια αλητείας
ακουμπισμένος με δέος σε προσκεφάλια ορφανών ονείρων.
Τούτη η ανάγκη έθρεψε το δικό μου εν-κάρδιο μάγμα και το μάγμα καυτό και ανυπότακτο πέρασε από της ψυχής τα άρρητα μονοπάτια, αναζήτησε το φως, άγγιξε την επιφάνεια και μέσα στην ορμή του το δέρας έγινε εύφλεκτο και ακόμα καίει... μέχρι το υγρό πυρ να κληθεί να φέρει τη λύτρωση.
Όμως δεν πειράζει που καίει. Η φωτιά εξαγνίζει και λυτρώνει. Έχει και αυτή τη δύναμη το στοιχείο και συνάμα το στοιχειό της φύσης. Και προ(σ)καλεί για αναγέννηση και αναδημιουργία.
Έτσι, ό,τι γέννησε το ΘΥΜΟ έγινε λέξεις. Ό,τι προκάλεσε την ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ μετουσιώθηκε σε εικόνες. Και ό,τι ηρέμησε την ταραγμένη ψυχή που συμπονούσε το εύφλεκτο δέρας, γιατί χρόνια τώρα αυτό την τύλιγε στοργικά και αδιαμαρτύρητα, υπεραναπληρώθηκε με μια ΠΑΡΑΔΟΧΗ, ως λάλον ύδωρ.
Σε όλους και όλες εσάς που με τη δύναμη της καρδιάς σας, την παραδοχή και την αγάπη σας, την εμπιστοσύνη και τη σύμπλευσή σας οπλίσατε την ψυχή μου με αντισεισμική θωράκιση, οφείλω....
Την άσβεστη φλόγα της εστίας μου
Την άσβεστη μνήμη των λέξεών μου
Την άσβεστη δύναμη της πίστης μου
Και σας αποστέλλω με την αγάπη μου ένα γράμμα, σαν αυτό που λαμβάνω κι εγώ κάθε φορά που οι ηλιαχτίδες βάζουν τα σύννεφα για ύπνο…
Έλαβα Γράμμα από την άνοιξη
Και σαν το άνοιξα μοσχομύριζε άγριο τριαντάφυλλο.
Είχε ένα χρώμα βαθύ ανεπιτήδευτο πράσινο
μιας ζωής που χρόνια συνηθίζει να δειπνά
με σοφιστές και ρήτορες
που έχουν το χάρισμα τραυματισμένων, εγερτήριων λόγων.

Στις ροδόχροες ανατολές που επιμένουν να ξημερώνουν...