Η ποιητική δημιουργική είναι μοναχική, μοναδική κι ενίοτε ανεπανάληπτη. Δύσκολα ξαναβρίσκουμε έναν στίχο, μία εικόνα, έναν ρυθμό εάν δεν τους καταγράψουμε εγκαίρως ή εάν χάσουμε την καταγραφή.

Κάθε ποιητής, κάθε ποιήτρια είναι μετέωρα στον ουρανό, μοναδικά κι ανεπανάληπτα.

Είναι ιερή η ανιδιοτελής ενασχόληση με κάτι τόσο σύνθετο, τόσο πολύπλοκο, τόσο δύσκολο και τόσο αχάριστο.

Κανείς/καμία/κανένα ποιητικό ενδιάμεσο δεν αποζημιώθηκε για τον ανυπέρβλητο κόπο και για την ανυπολόγιστη συνεισφορά του/της στον Πανανθρώπινο Πολιτισμό.

Είναι σαν μία πέτρα, ένα βότσαλο έστω, που πετάει ένα παιδί σε μια ήσυχη λίμνη. Εάν η λίμνη γίνει θάλασσα, ωκεανός, ποτέ δεν ξέρει πού, πότε, πώς φτάνει το κύμα που δημιουργήθηκε από μια τόσο απλή πράξη.

Τίποτα δεν είναι απλό στην Ποίηση. Για αυτό και δεν μετριέται ο βαθμός επιτυχίας της. Όχι πριν περάσουν μερικοί αιώνες.

Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να επιλέξουμε εμείς οι δημιουργοί είναι το συνυπάρχειν αρμονικώς. Σεβασμός, εκτίμηση, αναγνώριση όλων των άλλων, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση.

Μέσα σε αυτό το βιβλίο καθρεφτιζόμαστε όχι μόνον εμείς αλλά και ο επαρκής αναγνώστης, θεατής στο κοσμοθέατρο τής γήινης μετάβασής μας προς μια καινούργια Αναγέννηση.

Ας εργαστούμε όλες και όλοι, όλα μαζί, για το Φως, για την Αλήθεια, για την Ομορφιά, για την συμπαντική Αρμονία, για την Ειρήνη, για την Αγάπη, για την Φιλότητα, για την Ομόνοια, για την Ευδοκία, για την ευτυχία όλων των όντων.

Μόνο μέσα από τον Σεβασμό θα κερδίσουμε την επανένωσή μας με το Όλον, με τη Φύση, με τον εαυτό μας.