Το φιλοσοφικό δοκίμιο «Φύση» του Έμερσον εντάσσεται στον τομέα της αισθητικής φιλοσοφίας και εκδόθηκε το 1836. Σε αυτό ο Έμερσον έθεσε τα θεμέλια του Υπερβατισμού όπου η φύση εξετάστηκε κατά τρόπο μη παραδοσιακό. Στον Υπερβατισμό υπερέχει το θείο, ο Θεός -ως όρος και δείκτης με πνευματική υπόσταση και όχι απλά θρησκευτική- που περιέχει τη φύση και την αποκαλούμενη φυσική πραγματικότητα υπό όρους μη υλικούς.

Στη «Φύση», ο Έμερσον διερευνά το ζήτημα της αναγνώρισης της φύσης ως πνευματική ομορφιά από τον άνθρωπο, μολονότι η φύση, παρά το ότι αποτελεί μέρος της υπερβατικής αλήθειας, εκτίθεται απόλυτα και προσφέρεται στον άνθρωπο προς κρίση και χρήση.

Ο τίτλος του έργου στο πρωτότυπο είναι «Φύση» και όχι «Η Φύση». Σύμφωνα με την κοινή χρήση του όρου η φύση αποτελεί υλικό φαινόμενο ειδικά διακριτό από τον άνθρωπο, ο Έμερσον, μολονότι συμπεριέλαβε στο δοκίμιο πτυχές αυτού του όρου, διερεύνησε τη φύση ως αντικείμενο μόνο κατά την καθαυτό του αλήθεια δεδομένο, όχι κατά την αντίληψη περί αυτού, διαχώρισε τον γενικό όρο της φύσης από τη "φύση" ως αληθινό προοδευτικό φαινόμενο το οποίο περικλείει πνευματικά τον αληθινό άνθρωπο.
Απόσπασμα από το αδημοσίευτο δοκίμιο του Γιάννη Λειβαδά, «Πριν και μετά τον Έμερσον» που γράφτηκε το 2001.