Ήταν ο καρπός ενός μεγάλου έρωτα, από αυτούς τους κεραυνοβόλους, τους απόλυτους, τους παράνομους και τους επικίνδυνους. Παθιασμένη με τη ζωή, ανεξάρτητη και δυναμική, ευάλωτη κι ευαίσθητη. Μία προσωπικότητα γεμάτη αντιθέσεις, μα αυτό ήταν που την έκανε ξεχωριστή. Έφηβη ακόμη γνώρισε τον πρώτο της έρωτα, αφέθηκε στη δίνη του πανίσχυρου Θεού, στη μαγεία αλλά και στον πόνο που κρύβει. Προσπάθησε ξανά, αγάπησε πολύ κι αγαπήθηκε, στο τέλος όμως έμενε πάντα μόνη. Μια ιστορία σαν εκείνη των γονιών της, έναν έρωτα αληθινό κι απόλυτο, μια αγάπη που να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου, αυτό ήθελε, γι’ αυτό ήταν γεννημένη. «Εσύ, μωρό μου είσαι το παιδί του έρωτα», έτσι της έλεγε η μητέρα της, μα όσο κι αν προσπάθησε κατάλαβε πως οι μεγάλοι έρωτες, όταν δεν καταλήγουν να είναι μαζί, γίνονται τραγούδια ή σελίδες βιβλίων.