Ένας φόνος, αν ήταν φόνος, ο έρωτας -ήταν έρωτας;- μια ιστορία που πιθανόν δεν συνέβη...
Την αυγή η Πελαγία γνωρίζει τον ’γγελο σ’ ένα θερμοκήπιο. Μέχρι την επομένη θα έχουν χάσει τη ζωή τους. Επιβίωση ή ευτυχία; Μοίρα ή τύχη, ανάγκη ή βούληση, θεός ή δαίμονας;
Η πράξη απειλεί και απειλείται... Κρατς! Παύση... Τσάκισμα και σιγή. Ένα βήμα και πάλι... Κρατς! Παύση... Ξανά τσάκισμα και σιγή... Υποταγή ή εξέγερση; Ποιο το τίμημα της επιλογής;
Η Πελαγία, ο Αγγελος, η Μύρρα, η Πέρσα, ο Κοσμάς, ο ’ρης, η Ζωή, ο Πατέρας... Χάνονται ή αγγίζουν την αιωνιότητα;

«...Στο διάβημα να αμυνθεί νικηφόρα στη σαρκοφάγα επιβίωση, που πολιορκούσε αιμοχαρής το αθωράκιστο πλοίο, η Πελαγία θα μάθαινε πολλά για την τέχνη του άνισου πολέμου. Στο σφύριγμα του καπνισμένου φουγάρου της μηχανής με το μαντήλι του αποχαιρετισμού στην πρύμνη του, δεν τη συμβούλευσε κανείς για το ανόητο αυτού του πολέμου. Μόνο σβήστηκε το νησί της απ’ το νεφέλωμα του ορίζοντα των παιδικών της παιχνιδιών».