Το έγκλημα στα Τέμπη, οι ατιμώρητες υποκλοπές, η τραγωδία της Πύλου, τα παράνομα pushbacks, οι αποφάσεις υπέρ των Τραπεζών και των funds – έχουν εξαϋλώσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην δικαιοσύνη. «Έχουμε δικαστήρια αλλά δεν έχουμε δικαιοσύνη» ακούγεται παντού. Ποια συστημικά χαρακτηριστικά οδήγησαν στην πάγκοινη απουσία του «περί δικαίου αισθήματος»; Το βιβλίο απευθύνεται σε όσους ανησυχούν για την υποκρισία του «κράτους δικαίου», για τους «δικαιωματιστές» και τους «ανθρωπιστικούς πολέμους», για την «woke» κουλτούρα και τις γυναικοκτονίες, για τους πνιγμούς των προσφύγων. Αλλά ο κυρίαρχος λόγος δεν αναγνωρίζει την απονομιμοποίηση του δικαίου.

Η κριτική θεωρία και η εμπειρία μιας ζωής στο Πανεπιστήμιο και τις Κριτικές Νομικές Σπουδές και μερικών χρόνων στην Βουλή δίνουν τα εργαλεία για να αναλύσουμε τα παράδοξα στις σχέσεις πολιτικής, δικαίου και ηθικής. Ποια είναι η σχέση του λαού με το Σύνταγμα; Οι πολιτικοί διακηρύσσουν ότι ο «λαός είναι κυρίαρχος». Αλλά είναι ένας κυρίαρχος που δεν ασκεί την εξουσία του. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη, πέρα και πάνω από την πολιτική. Αλλά οι δικαστές από ερμηνευτές του δικαίου έχουν γίνει νομοθέτες και υποστηρίζουν την εξουσία και τα μεγάλα συμφέροντα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εργαλεία της επεκτατικής πολιτικής των μεγάλων κρατών διεθνώς και, εσωτερικά, του ατομισμού και της περιθωριοποίησης της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αλλά αποτελούν ταυτόχρονα όπλα αντίστασης των πολιτών. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στον Μαρξισμό, την Αριστερά και το δίκαιο, την ισότητα και την ελευθερία; Τέλος, ποιες είναι οι ιστορικές, νομικές και ηθικές πλευρές της μεγάλης τραγωδίας της εποχής μας, της απάνθρωπης αντιμετώπισης των προσφύγων, των μεταναστών, των «άλλων»;

Η φιλοδοξία του βιβλίου είναι να αντισταθεί και αποδομήσει την μονομέρεια του κυρίαρχου πολιτικού και νομικού λόγου. «Εδώ έχετε το δίκαιο», μας λένε, «για την δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο». Αλλά ένα δίκαιο χωρίς δικαιοσύνη είναι ένα άδειο πουκάμισο, ούτε εμπνέει ούτε πείθει, απλά επιβάλλεται και καταστέλλει.