Μετά την Υπόσχεση, ένα βιβλίο που γράφτηκε την περίοδο της πανδημίας, ο ηθοποιός Γεράσιμος Μιχελής επανέρχεται στο εκδοτικό προσκήνιο με μια συλλογή ποιημάτων κι ένα πεζό, κείμενα που ξαφνιάζουν με την ειλικρίνεια και την αμεσότητά τους. Σε μια πρώτη ανάγνωση, ο στοχασμός του Μιχελή θυμίζει τη σοφία του Εκκλησιαστή. Δίχως να αναπολεί το παρελθόν, ο ποιητής μοιάζει να είναι αιχμάλωτος στο σήμερα και να αναζητά διαρκώς την απελευθέρωση από τα μάταια. Γι’ αυτό, ο χρόνος πρωταγωνιστεί και συμπαρασύρει τα πάντα. Το ερώτημα που κυριαρχεί στην ποιητική αφήγηση είναι το κενό που έχουμε μέσα μας και το νόημά του.