Η Ε.Σ. συγκροτεί μία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και απολύτως διακριτή φωνή της πεζογραφίας μας. Με κατακτημένη-δηλωμένη εξαρχής την υφολογική της ταυτότητα, δεν δείχνει να επαναπαύεται σε αυτό, αλλά με όχημα την γραφή, επιζητεί διαρκώς νέους τρόπους, πρόσφορους, προκειμένου να ικανοποιήσει την ενδιάθετη τάση της να μην επαφίεται στο απλό και το κοινότοπο, αλλά συνδυάζοντας διάφορες νεωτερικές αφηγηματικές εκδοχές, να δημιουργήσει ένα αμάλγαμα ανταποκρινόμενο αφενός στην ιδιοσυγκρασιακή της ιδιαιτερότητα και αφετέρου στις πρωτοποριακές γύρω από την αφήγηση αντιλήψεις της... (Κώστας Γ. Παπαγεωργίου)

Μία ανίερη διαπλοκή ανάμεσα στο πριν και το τώρα, μία παρωδία ζωών με αστυνομικές εκφάνσεις, όπου νέοι και γέροντες μεταμφιέζονται για να αναλωθούν στα αρχαία παιχνίδια. Η Ε.Σ. στο ένατο βιβλίο της αναζητεί τον ήχο που δίνει ρυθμό σε όσα φοβόμαστε.