Τέσσερα μονόπρακτα του Ευγένιου Λαμπίς, όπου μέσα από την υπερβολή της κάθε ιστορίας ξεπηδά το κωμικό που αγγίζει το παρά λογο και ελίσσεται ανάμεσα στο μπουρλέσκ και την τρέλα, ανάμεσα στον Κάφκα και τον Μπάστερ Κήτον. Για τον λόγο αυτό, οι σύγχρονοι σκηνοθέτες στρέφονται πολύ συχνά στα έργα του.