Διάβασε το μήνυμα στο κινητό της άλλη μια φορά: «Τα χαρτιά με το γνήσιο της υπογραφής τα έδωσα στον Στέφανο. Σου εύχομαι καλές διακοπές, κι ας μη θέλεις να βλέπεις μπροστά σου τη φάτσα μου».
Οι λέξεις μαχαιριές, μια ανοιχτή πληγή μέσα της.
Ήξερε ότι έπειτα από αυτό το μήνυμα δεν υπήρχε γυρισμός και για τις δυο.
Σκέφτηκε πως ποτέ δε γυρίζει πίσω ο χρόνος, τα λόγια και οι πράξεις. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε γύρω της, τα αυτοκίνητα μπροστά της, το λιβάδι από το μποτιλιάρισμα στα διόδια των Αφιδνών. Έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, έμοιαζε όμορφος και γαλήνιος. Μόνο που η γαλήνη αυτή δεν έφτανε μέσα της. ’λλη μια προσπάθεια για ανάσα, με τον αέρα να αρνείται πεισματικά να εισχωρήσει στα πνευμόνια της. Μόνο το τέλος ήταν δικό της. Μονάχα αυτό μπορούσε να ορίσει.