Ο Αριστοφάνης έγραψε σε μια εποχή κατά την οποία η Αθήνα κατέρρεε πολιτικά και κοινωνικά. Με τα έργα του εξέφραζε την πικρία του για την παρακμή και στιγμάτιζε τη διαφθορά. Ασκούσε σκληρή κριτική εναντίον των σοφιστών, των δημαγωγών κ.ά. Είχε πάρα πολλές γνώσεις, γεγονός που διαφαίνεται από τις παραπομπές που έκανε σε πολλά έργα γνωστών και άγνωστων ποιητών. Περιέγραφε την πραγματικότητα με ζωηρότητα και παραστατικότητα, ενώ η λεπτή ειρωνεία και οι ευφυείς υπαινιγμοί μαρτυρούν την ευστροφία του....

Νεφέλαι. Διδάχτηκαν στο πλαίσιο των Διονυσίων του 423 π.Χ. και απέσπασαν το τρίτο βραβείο. Κύρια πρόσωπα είναι ο Στρεψιάδης και ο γιος του, οι οποίοι διδάσκονται από τον Σωκράτη τον «ήττονα λόγον». Ο τρόπος που παρουσιάζει ο Αριστοφάνης τον μεγάλο φιλόσοφο δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνο τον Πλάτωνα, ο οποίος στο έργο του "Απολογία" θεωρεί υπεύθυνο τον Αριστοφάνη για τη στρεβλή εικόνα που έχουν οι Αθηναίοι για τον Σωκράτη. Είναι γεγονός ότι, παρά την αδυναμία του ποιητή να αντιληφθεί την ουσία της σωκρατικής φιλοσοφίας, μαζί με τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα συμβάλλει στη σκιαγράφηση του ιστορικού προσώπο του φιλοσόφου.

Ο χορός των Νεφελών εκπροσωπεί τους προστάτες θεούς ενός νεφελώδους κόσμου του πνεύματος και της σκέψης. Ο Στεψιάδης και ο γιος του Φειδιππίδης τον μαθαίνει γρήγορα και σύντομα χρησιμοποιεί τις γνώσεις του εναντίον του πατέρα του. Ο τελευταίος, εξοργισμένος, μπαίνει στο χώρο διδασκαλίας του Σωκράτη και τον καταστρέφει.

Βάτραχοι. Διδάχτηκαν στα Λήναια του 405 π.Χ. -δύο σχεδόν χρόνια πριν από τη συντριβή της Αθήνας από τη Σπάρτη και το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου- και απέσπασαν το πρώτο βραβείο. Ο Διόνυσος κατεβαίνει στον ’δη για να φέρει στην αθηναϊκή σκηνή έναν τραγικό ποιητή, γιατί η πόλη είχε ορφανέψει μετά το θάνατο του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Ακολουθεί ένας σπουδαίος ποιητικός αγώνας μεταξύ του Αισχύλου και του Ευριπίδη. Στο τέλος νικητής αναδεικνύεται ο Αισχύλος.