Η αλήθεια είναι βαθιά κρυμμένη μέσα στις ψυχές μας. Στα όνειρά μας, στα παιδικά μας χρόνια, σε στιγμές -καλές και κακές- που συγκλονίζουν ολόκληρο το είναι μας. Έχει άλλοτε τη μορφή ενός ξαφνικού έρωτα ή ακόμα μπορεί να έχει τα μάτια μιας άψυχης μαριονέτας ή και το μεγάλο κόλπο ενός μάγου που ζητά απεγνωσμένα το χειροκρότημα του κοινού. Μπορεί, όμως να είναι και ο ίδιος ο θάνατος ή απλά να είναι ένας χορός. Ένας αχνιστός καφές. Ένα λουλούδι, ο ήχος μιας λατέρνας ή ακόμα μπορεί να είναι και στάχτες. Αποκαΐδια. Τα συντρίμμια μιας ολόκληρης ζωής.

Ο Ορέστης θα τη ζήσει αυτήν την αλήθεια που θα αποκαλυφθεί μπροστά του, άλλοτε σαν να είναι η ίδια η Νέμεση και άλλοτε σαν Θείο δώρο.

Όχι, δεν είναι μία η αλήθεια. Ποτέ δεν είναι μία η αλήθεια. Ούτε και πολλές αλήθειες υπάρχουν. Είναι πέπλα, που θαρρείς το ένα μετά το άλλο φεύγουν μπροστά από τα μάτια μας σαν να ξεθωριάζουν από τον καιρό που έμειναν μαζί μας και στο τέλος μάς αποκαλύπτουν τον απογυμνωμένο εαυτό μας σαν ένα μικρό παιδί που κλαίει με αναφιλητά, ξυπνώντας από ένα κακό όνειρο.

Όμως, στην πραγματικότητα ΔΕΝ υπάρχουν κακά όνειρα. Τα όνειρα είναι μόνο καλά. Διότι τα κακά όνειρα τα λέμε Εφιάλτες!