Πριν την πρεμιέρα, δε λες ποτέ «Καλή επιτυχία!», γιατί είναι, λέει, μεγάλη γρουσουζιά.
Αν είσαι Αγγλος, λες “Break a leg!” («Σπάσε το πόδι σου!»).
Αν είσαι Ιταλός, λες “In bocca al lupo!” («Στο στόμα του λύκου!»).
Εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, κρατώντας μια παλιά παράδοση Γαλλική, λέμε “Σκατά!”, ή γαλλιστί,”Merde!”

Το θέμα όμως δεν είναι η πρεμιέρα... Το θέμα είναι πως φτάνεις μέχρι εκεί. Πώς «φτιάχνεται» το θέατρο; Πώς έρχεται η «έμπνευση»; Τι κάνουνε όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες στην πρόβα; Και ποιος (δεν) πληρώνει για όλα αυτά;

«Κουλτουριάριδες» σκηνοθέτες, «εμπορικοί» ηθοποιοί, «προαγωγοί» και παραγωγοί παλαιάς και νέας κοπής, κριτικοί θεάτρου, ένδοξα «φαντάσματα» του παρελθόντος και αθώοι θεατές, όλοι κομμάτια ενός παζλ, μιας «Βαβέλ» που ψάχνει να βρει λύση στον ακήρυχτο πόλεμο της Τέχνης του Θεάτρου: «Εμπορικό» vs. «Ποιοτικό», Κωμωδία vs. Δράμα, Λαϊκοί vs. Διανοούμενοι, Τέχνη vs. Showbiz... Γιατί κάνουμε θέατρο τελικά; «Για τα λεφτά» ή «για την ψυχή μας»;